Listopad zakończyłam z hukiem. I bynajmniej nie o huk imprezowy tutaj chodzi, choć owszem, tego też nie zabrakło. Andrzejki świętowałam podwójnie – najpierw prywatnie, potem służbowo, nadzorując szkolną dyskotekę. Nie było tak źle na tej szkolnej zabawie, z wyjątkiem huku pękających (nie z własnej woli) balonów. Ale to drobiazg! Ósmoklasiści zaserwowali tak świetną muzykę, że nóżka sama chodziła, oczywiście nie tylko moja! Było mnóstwo tanecznych numerów z minionych dwóch dekad i zaledwie śladowe ilości disco polo. A już w ogóle zaniechano koszmarnych dyskotekowych przeróbek przebojów z dawnych lat, które brzmią z grubsza jednakowo - jak dławiący się robot kuchenny udający Madonnę czy Krawczyka. Punkt dla ambitnej młodzieży, od której wyczucia i gustu mógłby się uczyć niejeden profesjonalny didżej, a na pewno ten obsługujący imprezę, na której byłam prywatnie. Jestem jednak dobrej myśli, zmiana nadchodzi – jeden z czwartoklasistów wyznał mi, że marzy o didżejce. Sądząc po bluzach, które nosi – z logo Iron Maiden na przykład – jego imprezy będą wymagały od uczestników większej tanecznej kreatywności niż zwykłe raz dwa trzy raz dwa trzy czy, mówiąc po ludzku, umcy umcy.
Komentarze
Prześlij komentarz